‘’Λίγο απ’ έξω από το χωριό μας βρίσκεται ένας πύργος, ο πύργος της Αθαλασσάς, όπως τον λέμε εμείς σήμερα. Στα πολύ παλιά χρόνια, μέσα σε αυτόν τον Πύργο ζούσε μια αρχοντική οικογένεια και είχε μια κόρη. Η κόρη τους ήταν πολύ ωραία και την κυνηγούσε ο ένας και ο άλλος για να την πάρει γυναίκα του.
Ένα πρωί ο πατέρας της ήταν επάνω στο μπουντί και είδε να έρχονται μέσα σ’ ένα χωράφι που λέγεται Κατσόπυρνo, πολλοί άνδρες οπλισμένοι. Ο πατέρας της αμέσως κατάλαβε πως έρχονται για την κόρη του. Ο πατέρας δεν μπορούσε να κάμει τίποτα στο παιδί του, το μόνο που του είπε ήταν να φύγει και να πάει να κρυφτεί.
Η κοπέλα φοβισμένη πήρε το ρυάκι – ρυάκι του Μερσυνού, που το προφύλαγαν οι φυλλάδες και βγήκε σε μια σπηλιά που είχε μέσα δύο εικόνες. Μια από τις εικόνες ήταν της Παναγίας και ονομαζότανε η Παναγιά η Σπηλιώτισσα, γιατί ήταν μέσα σε σπηλιά. Οι άντρες όμως την ακολουθούσαν και έφυγε και από εκεί, κρύφτηκε πάνω σε έναν ασφόνταμο και είπε:
-Παναγία μου σώσε με τούτη δω την ώρα και θα σου φτιάξω την πορτοσά σου.
Οι άνδρες πέρασαν δίπλα της και δεν την είδε κανένας, σαν να τους είχε τυφλώσει η Παναγία. Αφού νύχτωσε πήρε πάλι το ρυάκι ρυάκι και βγήκε στο Φιλότι σε μια θεία της και εκεί κιόλας παντρεύτηκε. Αμέσως ήρθε και έφτιαξε το πρόσωπο της σπηλιάς και έγινε εκκλησία και μέχρι σήμερα ακόμη σώζεται.
Η παραπάνω παράδοση καταγράφτηκε από τον μαθητή της Δ’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Δαμαριώνα Νάξου Εμμανουήλ Βούλγαρη το 1962 και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΤΟ ΝΗΣΙΟΤΟΠΟΥΛΟ.
Το περιοδικό αυτό σήμερα αποτελεί μέρος του Ιστορικού Αρχείου Νάξου / ΓΑΚ. ΟΡΕΙΝΟΣ ΑΞΩΤΗΣ
Κατηγορίες:Άρθρα/Παρουσιάσεις
Σύλλογος Φίλων Περιηγητών 
Σχολιάστε